tapas warte wielogodzinnego czekania

Z ARCHIWUM | Szkice hiszpańskim piórkiem | grudzień 2010

Bezsprzecznie jednym z najciekawszych aspektów kultury hiszpańskiej jest tapas. Mówi się nawet, że España es tapas. A skoro jest tapas, to znaczy, że jest smaczna, apetyczna i różnorodna. Czasem jest płatna, czasem darmowa, ale bez względu na wszystko z pewnością warta jest próbowania. Częstego próbowania, bo to degustacja jest sednem tapas. Często organizuje się konkursy na najlepszą kompozycję, by przypadkiem nie znudzić się ciągle tym samym daniem. Kilka dni temu zakończyła się szósta edycja Concurso Nacional de Pinchos y Tapas Ciudad de Valladolid. Tegorocznym laureatem zostało pincho o nazwie tigretostón. Wygląda średnio apetycznie, ale pewnie sekret tkwi gdzie indziej. Jak to mawiał nasz wieszcz: najważniejsze jest niewidzialne dla oczu. Ja bym jednak podkreślała aspekt wizualny tapas. To przede wszystkim wygląd przyciąga wygłodniałe spojrzenia, wejdzie się do tego baru, do którego przyciągnie nas kusząco wyeksponowane jedzenie. Najpiękniejsze tapas, a raczej  ich mniejszą odmianę, czyli pinchos, widziałam w San Sebastian. Pinchos, czy baskijskie pintxos, spożywa się w nieco inny sposób. Nie jest serwowane do napoju i podawane do stolika, ale bierze się je samemu  z bufetu, na którym stoją poustawiane tace z przeróżnymi jego rodzajami. Nakłuwa się je (pinchar) na wykałaczki, za które płaci się już po zjedzeniu smakołyku. Bufet wygląda tak:

Często to właśnie po wyglądzie ocenia się jakość pinchos czy tapas, a po ich jakości ocenia się jakość baru. W każdym razie ja, kiedy raz zaserwowano mi dobre tapas, wracałam do tego miejsca po raz kolejny, choćbym była w danym mieście tylko przejazdem. 

Jednym z lepszych miejsc na podbój tapas może być Santiago lub Granada. Wymieniam te miejscowości z  bardzo ważnego powodu. Nie oznacza to, że w innych miejscach przekąski są gorsze, ale w tych, w określonych godzinach, tapas dodawane jest gratis do refresco, czyli do zimnego napoju. Często zdarza się także, że do kawy podawana jest darmowa słodycz. Oczywiście nie każdy bar raczy swych klientów pyszną zagryzką. Im bardziej turystyczne miejscowość, tym hojność mniejsza, im bardziej oblegana ulica czy plac, tym tapas skromniejsze lub zupełny jego brak. Dlatego trzeba wiedzieć, dokąd skierować swoje kroki. Ja już mam kilka swoich sprawdzonych miejsc.

Jedno z nich, którego specjały ciągle noszę na podniebieniu, nie było ani w Granadzie, ani w Santiago, ani też nie serwowało darmowego tapas. Jednak jakość, atmosfera i satysfakcja po posiłku, sprawiły, że uznaję tę taperię za jedno z najsmaczniejszych miejsc Hiszpanii. Zabrał nas do niej miejscowy Hiszpan, bez którego polecenia na pewno byśmy tam nie trafili. Żeby móc zrealizować zamówić stolik, trzeba na tablicy przed wejściem napisać kredą swoje imię oraz podać liczbę osób, która czeka na miejsce. W związku  z ogromną popularnością tego miejsca, na swoją kolej trzeba czekać co najmniej godzinę lub dłużej. Oczywiście wszystko zależy od pory roku i dnia. My czekaliśmy prawie dwie, ale z pełnym przekonaniem mówię, że warto było. Następnego dnia wybrałam się tam znów, ukradkiem, po cichu, by dopełnić rytuału, by jeszcze raz zakosztować tego daru Hiszpanii.