pomarańcze na wyciągnięcie dłoni

Alicante, luty

Alicante, luty

           Gdy w Polsce temperatura osiąga minus 28 stopni, w Hiszpanii można rwać pomarańcze z drzew własnymi rękami. To nic, że są one niejadalne i tylko dobrze wyglądają na drzewach. To nic, że w środku są kwaśne, skoro kuszą swoim wyglądem. Dokładnie tak samo jest z owocem z Drzewa Poznania. Wabi i mami swym wyglądem, ale przełknięcie kęsa kosztuje człowieka wygnanie z błogiej i szczęśliwej nieświadomości. Mnie zawsze najbardziej intrygował sam akt wyciągania ręki po owoc  To pierwsze i ostateczne podjęcie decyzji o przekroczeniu granicy posłuszeństwa.

Murcja, luty

           Lubię te koincydencje, kiedy pewne myśli spotykają się z jakimiś aktami nie do końca od zależnymi. Zbiegi okoliczności, jak ten wczorajszy, kiedy to postanowiłam napisać o pomarańczach. Wystukałam dwa zdania i zaczęłam ładować zdjęcie, ale nagle internet odmówił posłuszeństwa. Wzięłam więc do ręki książkę, która leżała najbliżej: Pedro Paramo Juana Rulfo. Po otwarciu jej na stronie, na której skończyłam uprzednio lekturę, przeczytałam fragment:

Wiatr schodził z gór w lutowe poranki. A chmury pozostawały na górze, czekając, aż piękna pogoda każe im zstąpić w dolinę, a tymczasem zostawiały puste niebieskie niebo, pozwalały bawić się z wiatrem, zataczając koła na ziemi, wzbijając pył i smagając gałęzie pomarańcz.

Mojácar, luty