Drugi kilometr spaceru w piekielnym słońcu południa. Chciałoby się przyspieszyć kroku, ale droga tylko się wznosi, a żar leje się z nieba i spływa mi solennie po karku, plecach i pośladkach. Znikąd pomocy. Niektórzy też wybrali się do rezydencji królewskiej rodu Burbonów po późnym śniadaniu i teraz przeklinają swoje poranne lenistwo. Myślę, by może zawrócić i przeczekać ten skwar w pałacowej kawiarni, ale z optymizmem stwierdzam, że mrożona kawa z pewnością będzie na mnie czekać przy fontannie Diany i Akteona. Rozczarowanie. Tak, jakby chciano mi powiedzieć: teraz wchodzisz do ogrodu angielskiego, tutaj nie pija się kawy.
I tylko miejscowy staruszek chce być moim przewodnikiem. Mówi uparcie po
włosku, rozumiem co piąte słowo. Dobrze, że sztuka antyczna używa
uniwersalnego łacińskiego słownictwa. Mój towarzysz przecenia jednak
moje lingwistyczne zdolności, nie rozumiem historii o poszczególnych
gatunkach roślin, drzew, opowieści o pokrytych pajęczynami pomnikach
innych boskich stworzeń. Na dalszy spacer po ogrodzie decyduję się iść
sama. Tuż przed pożegnaniem samozwańczy przewodnik kieruje moje
spojrzenie na trzy dojrzewające granaty. Mężczyzna zna tutaj każdy owoc,
wie, gdzie podejść, by wodospad ochłodził spieczoną skórę, jak układają
się kaczeńce w sadzawce i jak o danej porze dnia padają promienie
słońca na piersi Wenery.
