taken from travel: Jamil | guard of the prophets

Jerusalem | September 2, 2017

- Czy jeszcze coś mogę dla ciebie zrobić? - pyta, podając mi świeżą, zimną wodę, która tego dnia - upalnego i świątecznego zarówno dla żydów, jak i muzułmanów - ratuje mi życie. Ściskam mu serdecznie rękę, dziękując za życzliwość i chcąc odejść. W ułamku sekundy zmieniam zdanie i postanawiam odpowiedzieć twierdząco na jego pytanie. Przełamana właśnie granica doprowadza do poruszającej mnie rozmowy o wierze, przeznaczeniu, odwadze, duchowych oczach, które przenikają znacznie głębiej od innych, o ludziach, którzy przychodzą do Grobowca Proroków Aggeusza, Zachariasza i Malachiasza, a potem tutaj wracają. A wracają do Jamila, emerytowanego Palestyńczyka, który całe życie pracował dla ONZ, a teraz strzeże duchów izraelskich proroków.

- Tutaj ładnie słonce oświetla ci twarz. Do połowy.

- Tak, druga połowa gdzieś zniknęła.
- Wszystko przemija.

Tak trochę mądrze, trochę nie płynie nasza rozmowa, podczas której raz po raz szklą mi się oczy. Kilka razy wychodzę z grobowca i do niego wracam. W relacji nie oddaje się unoszącego ducha porozumienia. O dystans i sarkazm bardzo łatwo.

- Podaj mi, proszę, mail. Prześlę ci zdjęcia.

- Nie. Lepiej, żeby to spotkanie zostało w pamięci.

A moja ażurowa pamięć niemal wszystko zapomina. Muszę spisać nasze dialogi, bo niebawem słowa umkną. Już teraz mam problem z odtworzeniem całej rozmowy, a minął zaledwie jeden dzień. Jak ocalić od zapomnienia to, co wydaje się ważne? Jak ocalić od zapomnienia tego, który stoi na straży pamięci o innych?