Sarti, Sithonia, Halkidiki, | Ελλάδα (Elláda, Greece, Grecja)

Sithonia, Halkidiki, Greece / August 2017

To było najdłuższe sto kilometrów, jakie w życiu pokonałam. Od samego wyjazdu z Salonik naznaczone przypadkowością i niezbyt przewidywalne. Bo czy można przewidzieć spędzenie burzowej nocy w porcie w lokalnym autobusie? Obolałe nieco plecy nie przyćmią jednak uroku witania słońca wznoszącego się zza Góry Atos i obserwowania budzącego się greckiego nadmorskiego miasteczka wraz z całym jego turystycznym czarem. Po miesiącu wędrówek po wielkich stolicach poczułam też wielką potrzebę postoju. I tak spędziłam w tym urokliwym miejscu z nieskazitelnie czystą wodą bodaj pięć nocy.

Sithonia, Halkidiki, Greece / July 2017

Wstaję razem z nadmorskim miasteczkiem. Przez moment łudzę się, że jestem pierwsza. Wokół cisza małego portu o wschodzie słońca i ukazujący się boski widok świętego Wzgórza Athos. Wraz z moimi wczorajszymi wybawcami wjeżdżam do centrum Sarti. Oni jadą dalej, ja zostaję, czekając na autobus do celu (rajskie plaże to jeszcze nie te). Mam czas na podglądanie budzącego się życia. Zajmuję strategiczne miejsce w miejscowej piekarni. Przy kawie, rogalu i tureckim papierosie liczę bez większego celu wchodzących po poranne smakołyki. Prym wiodą mężczyźni. To oni od rana karmią swoje kochanki, żony, dzieci. Gdy raz na jakiś czas pojawia się kobieta, myślę sobie, że źle w życiu wybrała. Powinna poczekać na tego, który będzie chodził dla niej po bułki. Na przeciwko dwa metry ode mnie rozgrywa się prawdziwe życie. Staruszka od godziny nadaje sens swemu istnieniu. Centymetr po centymetrze z troską czyści kilka metrów chodnika przed swoim (?) sklepikiem z bielizną Fantasy. Nie chce zauważyć, że nocna burza oczyściła nie tylko powietrze, lecz także jej drogę. Powoli na plażę wędrują pierwsi pielgrzymi. Wiedzą, że za moment będzie tłoczno. Teraz jeszcze cieszą się dookolną ciszą. Gdy piszę słowo "cisza", w pobliskiej kawiarni zaczyna grać muzyka. Czas udać się dalej.

28 lipca 2017