taken from travel: Erg Chebbi / Morocco, Maroko, ⵜⴰⴳⵍⴷⵉⵜ ⵏ ⵍⵎⵖⵔⵉⴱ, المملكة المغربية, Al-Mamlaka al-Maghribijja

Sahara, Erg Chebbi, Morocco / January 2, 2018

– Gwiazdy są piękne, ponieważ na jednej z nich istnieje kwiat, którego nie widać.
Odpowiedziałem – Oczywiście – i w milczeniu patrzyłem na wydmy piasku w poświacie księżyca.
– Pustynia jest piękna – dorzucił.
To prawda. Zawsze kochałem pustynię. Można usiąść na wydmie. Nic nie widać. Nic nie słychać. Ale mimo to coś promieniuje w ciszy.
– Pustynię upiększa to – powiedział Mały Książę – że gdzieś w sobie kryje studnię.
Nagle ze zdziwieniem zrozumiałem to tajemnicze promieniowanie piasku. Gdy byłem małym chłopcem, mieszkałem w starym domu, do którego przywiązana była legenda o ukrytym skarbie. Oczywiście nikt skarbu nie znalazł, a może nawet nie szukał go. Lecz on rzucał czar na dom. Mój dom ukrywał w sobie tajemnicę...
– Tak – powiedziałem Małemu Księciu – to, co upiększa dom czy gwiazdy, czy pustynię, jest niewidzialne.

Mały Książę, Antoine de Saint-Exupéry

Sahara, Erg Chebbi / January 1, 2018

"The stars are beautiful, because of a flower that cannot be seen."
I replied, "Yes, that is so." And, without saying anything more, I looked across the ridges of sand that were stretched out before us in the moonlight.
"The desert is beautiful," the little prince added.
And that was true. I have always loved the desert. One sits down on a desert sand dune, sees nothing, hears nothing. Yet through the silence something throbs, and gleams . . .
"What makes the desert beautiful," said the little prince, "is that somewhere it hides a well".

I was astonished by a sudden understanding of that mysterious radiation of the sands. When I was a little boy I lived in an old house, and legend told us that a treasure was buried there. To be sure, no one had ever known how to find it; perhaps no one had ever even looked for it. But it cast an enchantment over that house. My home was hiding a secret in the depths of its heart.
"Yes," I said to the little prince. "The house, the stars, the desert--what gives them their beauty is something that is invisible!"

The Little Prince, Antoine de Saint-Exupéry

Sahara, Erg Chebbi / January 2, 2018

Ostatnie spotkanie z Marią Magdaleną uświadomiło mi, jak pięknych zbiegów okoliczności doświadczyłam podczas podróży na pustynię. Nie zaglądam za często w gwiezdne konstelacje, więc nie zdawałam sobie sprawy, że Księżyc, który widzę, nie jest zwykłym Księżycem, a początek Nowego Roku spędzam na oglądaniu kosmicznego spektaklu na niebie.

Ten, który przetoczył się nad moją głową 2 stycznia, był drugim z serii trzech Superksiężyców z rzędu i tym największym i najjaśniejszym, jaki tylko być może, czyli Księżycem w perygeum - w odległości najbliższej Ziemi. Nieświadomie przyjęłam jego obecność jako immanentną część saharyjskiego krajobrazu, skąd w ciszy i pustce tak blisko już do gwiazd.

Wedle starych wierzeń zjawisko Księżyca w pełni czyni nas bardziej podekscytowanymi, nienasyconymi i pobudliwymi. Budzą się wtedy w nas potrzeby często przez codzienność tłumione. Może to powód, dla którego z dwójką równie omamionych wilczą pełnią Hiszpanów przemierzyliśmy kilometry, wdrapując się całkowitą nocą na najwyższy wydmowy szczyt w zasięgu wzroku.

W środku nocy potrzeba ciała zmusiła mnie do wyjścia z namiotu dokładnie w momencie, kiedy Superksiężyc zawisł nad pustynią niczym lampa w epicentrum Wszechświata. Wokół nie było nikogo, tylko popiół w wygaszonym ognisku i mój wielki zachwyt centralnie nad głową.

Gdyby Jep Gamberdella szukał Wielkiego Piękna nie tylko w Rzymie, może by mu się udało.