Chernobyl (Czornobyl, Czarnobyl, Czernobyl, Чорнобиль | Ukraine (Україна, Ukrajina, Ukraina)

maja 10, 2018

Chernobyl (Czornobyl, Czarnobyl, Czernobyl, Чорнобиль | Ukraine (Україна, Ukrajina, Ukraina)

0 Chernobyl , Czarnobyl , Czernobyl , Czornobyl , Europa , Europe , Ukraina , Ukraine , Ukrajina , Україна , Чорнобиль

Dlaczego zacząłem fotografować? Bo nie znajdowałem słów.
(Swietłana Aleksijewicz / Krzyk Czarnobyla)

Time of Chernobyl. 32 years and 2 days after one of the biggest nuclear catastrophy in the world.

Chernobyl, Ukraine / April 2018

Czarnobyl, w trzydzieści lat po największej w dziejach katastrofie nuklearnej, stał się atrakcją turystyczną. Smaku przygodzie dodaje atmosfera tajemnicy i wjeżdżaniu do miejsca niebezpiecznego.

Przed wjazdem każdy musi podpisać oświadczenie, że wkracza na skażony teren na własną odpowiedzialność. Wycieczka zostaje przeszkolona w zakresie odpowiedniego połykania powietrza i nieoblizywania się. Stąpamy po ziemi, która nadal promieniuje, o czym informują nas dozymetry. Przy wyjeździe każdy przynajmniej dwukrotnie przechodzi kontrolę skażenia.

Po terenie nie wolno chodzić w samopas. Wszystko jest pod kontrolą oficjalnych przewodników, którzy pokazują to, co mamy zobaczyć. Szczególnie szokujące jest nie samo spustoszenie, ale to, w jaki sposób wykorzystuje się jądrową katastrofę obecnie. Wchodzimy do przedszkola, szkoły i innych miejsc, które zawsze wywołują szczególny rodzaj uczuć, ponieważ dotyczą dzieci i straconej młodości. W salach i klasach pozostałości po zniszczeniach: poprzewracane ławki, rozsypane liczydła i książki z powyrywanymi kartkami. Wydawałoby się, że wszystko nietknięte ręką człowieka. Ale właśnie w tym szczególe tkwi diabeł. To, co widzę, wygląda jakby reżyserowane przez twórców horrorów klasy B z pedofilskimi skłonnościami.

W Prypeci przewodniczka zadaje nam pytanie, czy chcemy wejść tam, gdzie nie wolno. Mamy minutę-dwie, żeby tylko nie zobaczyła nas policja. Przez chaszcze wchodzimy do szkoły ze niszczonymi salami sportowymi i basenami. Wszystko na nielegalu. Kiedy słychać czyjeś kroki, opiekunka mojej grupy wpada w lekką panikę. Po chwili uspokaja się, bo widzi kolegę z tej samej firmy. Cały czas zastanawiam się, czy ta scena była wyuczona. Wiem natomiast, że jedna sytuacja wywołała autentyczny entuzjazm przewodniczki - napotkane po drodze dzikie konie. Kazała zatrzymać autobus, cofnąć się, a w zwierzęta wpatrywała się najdłużej z nas wszystkich.